Алломаларимиз

Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳу покиза хулқли инсон эди. Бу фазилат унга бошқаларни алдаш имконини бермасди. Кўнгли, ишига ҳийла аралаштирувчиларни ёқтирмасди. Ҳалол ва самимий инсонларга доимо эшиги очиқ ва қайноқ меҳр туйғуси билан яшади. Руҳида улар билан бўлишни хоҳлади. Бозорма бозор юрди.

Абдулҳай ал-Лакнавий уни «замонасида тенги йўқ комил имом, фиқҳ ва усул ал-фиқҳ олимларининг етакчиси, ҳадис ва унинг маъноларида ўткир олим бўлган» Ибн Ҳажар ал-Асқалоний (773/1372-852/1449) эса «алломаи дунё», деб таърифлаганлар.

Абу Абдуллоҳ Муҳаммад Абу Ҳасан Исмоил ибн Иброҳим ибн Муғийра ибн Аҳнам Яздабиҳ ал-Бухорий ҳижратнинг 194 йили Шаввол ойининг 13-си, жума кунида Бухорода таваллуд топдилар.

Алломанинг тўлиқ исмиМуҳаммад ибн Исо ибн Савра ибн Мусо ибн аз-Заҳҳоқ Абу Исо ас-Сулламий аз-Зарийр ал-Буғий ат-Термизий.

Абул Муъин ан-Насафий номи билан машҳур бўлган алломанинг тўлиқ исми Абу Муъин Маймун ибн Муҳаммад ибн Муҳаммад ибн Муътамад ибн Муҳаммад ибн Макҳул ибн Фазл Насафий Макҳулийдир.